จากใจอาจารย์ดีเด่นด้านกิจการนักศึกษาระดับมหาวิทยาลัย ประจำปี 2567 ผศ.ดร.วชรินทร์ แก้วอภิชัย
ขออนุญาตใช้พื้นที่ตรงนี้ครับ
เป็นที่ทราบกันว่าผมได้รับคัดเลือกเป็น อาจารย์ดีเด่น ด้านกิจการนักศึกษา ระดับ มหาวิทยาลัย
มีคนหลาย ๆ คนก็แสดงความยินดีมาทั้งทาง Line, massenger และส่วนตัว
ขอใช้พื้นที่ตรงนี้ในการขอบคุณทุกท่านครับ
ผมได้รับคัดเลือกเป็นอาจารย์ดีเด่น เพราะผลจากการทำงานร่วมกับทีม Lookprabida Formula Student
ย้อนหลังกันไปซักนิด ภาพที่ผมยังจำติดตาคือ
ปี 2552 ณัฐศรัณย์ รสิตานนท์ พาเพื่อน ๆ อีกสองสามคนมาหาผมที่ห้องทำงานและมาทาบทามให้ผมช่วยดูแลทีม ผมรับปากว่าจะช่วยดูแลในส่วนของสายไฟและปรับจูนเครื่องยนต์ให้ เพราะเรื่องอื่นๆ ผมไม่มีความรู้มากมายนัก ไม่กล้าให้คำปรึกษา
และมีโอกาศได้ทำงานร่วมกับ TaMe Dechwayukul ซึ่งเป็นบุคคลสำคัญของทีมนี้มาตลอดตั้งแต่วันนับหนึ่งเช่นกัน
ตั้งแต่เข้าร่วมการแข่งขันครั้งแรก ก็ได้เห็นภาพ ๆ นึงขึ้นมาคือ ทีมนี้ต้องโตขึ้นในอนาคตแน่นอน จะทำอย่างไรให้ทีมโตอย่างมีคุณภาพ พูดง่าย ๆ คือ ผมดันไปอินกับการแข่งขัน (โดน นศ หลอกลวงให้มาเข้าทีม)
ก็เลยตัดสินใจอยู่กับทีมมาตลอด ซึ่งเป็นอะไรที่ข้ามสายความรู้ไปหลายอย่าง
ใครหลาย ๆ คนก็ทราบว่าผมมาจาก Computer Engineering ทำงาน Computer Vision and AI เป็นงานวิจัย
มีเพียงแค่ Hobby ที่เกี่ยวข้องกับการปรับปรุงเครื่องยนต์เพื่อการแข่งขัน
แต่ในวันที่ความรู้ต้องก้าวไปข้างหน้าเพื่อเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาที่ดี ก็ต้องเรียนรู้ ไหนจะช่วงล่าง ไหนจะความแข็งแรง ไหนจะ Dynamic ที่ไม่เคยมีความรู้เลย ก็พยายามเรียนรู้กันไปตามเวลาที่มี ลงมือทำบ้าง ดุเด็กบ้าง ในช่วงอีกหลายปีต่อมา
จนมีโอกาศเจอกับ ชาวญี่ปุ่น ที่เป็นอดีตวิศวกรของ Honda Modulo ในการแข่งขันที่ประเทศญี่ปุ่น และได้ติดต่อกันเรื่อยมาจนชาวญี่ปุ่นท่านนี้ ยินดีให้คำแนะนำอันมีค่าอีกมากมายให้กับทีม
การทำงานของทีมก็ค่อย ๆ ปรับเปลี่ยนจาก Thai-Style กลายเป็น ลูกครึ่ง Thai-Japan Style และมีการเติบโตจากเด็กน้อย เป็นวัยรุ่น
ซึ่งตลอดเวลาก็มีสมาชิก เข้ามาทำงานในชุมนุมนี้ ตามแรงบันดาลใจ และจบออกไป มีนักศึกษาที่จบออกไปจากชุมนุมนี้รวม ๆ น่าจะไม่น้อยกว่า 100 คน และได้ออกไปทำงานตามบริษัทต่าง ๆ
ซึ่งก็มีอัตราความก้าวหน้าในสายงานที่รวดเร็วกว่าเพื่อน ๆ ในรุ่นเดียวกันเสมอ คงเป็นเพราะงานทำรถ Formula student มันหนัก มันยาก มันต้องเป็นทีม และต้องมีเป้าหมายเดียวกัน
สมาชิกในทีมเสียสละเวลาส่วนตัว 100% ในช่วงตลอดระยะเวลาที่เข้ามาร่วมในชุมนุมแห่งนี้เพียงเพราะเป้าหมายเดียวคือ "We are the Winner"
เมื่อระยะเวลาและโอกาสมาถึงจุดที่เหมาะสม ทางทีมก็มีโอกาศได้สัมผัสกับรางวัลพระราชทาน ซึ่งเป็นลำดับที่ 1 ในประเทศไทย
ซึ่งเป็นระยะเวลาในการเดินทางกว่า 14 ปี ทำรถมามากกว่า 10 คัน
และนำเจ้ารถคันนี้ไปจบการแข่งขันที่ญี่ปุ่น ด้วยความมุ่งมั่นและได้ผลลัพธ์ที่พอไปวัดไปวากับเค้าได้เหมือนกัน
Japan Ranking
- 10th Overall
- 2nd Drawing Award
- 3rd Acceleration
- 7th Endurance
- 9th Autocross
ขยับ World class ranking ไปอยู่ที่ 53th
มีโอกาสได้เผยแพร่ชื่อเสียงของมหาวิทยาลัยผ่านนิตยสาร Honda Style ของประเทศญี่ปุ่นอยู่เป็นประจำ
สิ่งที่เล่ามาเป็นเพียง shot story ที่เกิน 7 บรรทัด
ระหว่างทางที่เดินมามีทั้ง ผิดหวัง ใกล้จะสมหวัง และท้ายที่สุดคือสมหวัง
จากวันนั้นจนวันนี้ ทีมนี้ได้โตเป็นผู้ใหญ่เต็มวัยที่มีความสุขุมขึ้น มีพี่ ๆ วนเวียนกลับมาช่วยทีมทั้งในรูปแบบของ In kind In cash และ Connection
โดยเฉพาะสมาชิกเก่าของทีมและสมาคมศิษย์เก่าวิศวะม.อ. วิศวะดงยาง ที่พี่ ๆ ในสมาคมได้เห็นความสำคัญพร้อมสนับสนุนมาโดยตลอด
ความรู้สึกที่ยังคงเหนี่ยวรั้งให้ผมทำงานตำแหน่งอาจารย์ในมหาลัยนี้คือได้เป็นส่วนหนึ่งในการผลิตนักศึกษาที่มีคุณภาพออกจากทีมแห่งนี้
และได้สร้าง ก๊อดซิล่าตัวใหญ่ ออกมาหลายตัว แต่มีอยู่สามตัว ที่กลับมาอยู่กับทีมแบบเต็มรูปแบบ (ก๊อดซิล่า ของผมมีความหมายในแง่บวกครับ)
ส่วน พวก ก๊อดซีล่าตัวกลาง ตัวน้อย อีกหลายตัว ก็ไปเติบโตในแบบและเส้นทางที่เค้าเลือก (ผมคง Tag ได้ไม่หมด)
ที่ขาดไม่ได้คือพี่ ๆ หลาย ๆ ท่าน ของคณะที่เข้ามามาส่วนร่วมช่วยกันผลักด้นทีมนี้ไม่ว่าจะเป็น
พี่ศรี พี่ปาย ครูประยูร ครูหมู ครูนิยม และอีกหลาย ๆ ท่านที่ผมจำได้ไม่หมด (ใครมี facebook แก ฝาก Tag ด้วยจร้า)
ท้ายสุดนี้ แต่คงไม่เป็นสุดท้าย
ต้องขอบคุณผู้บริหารคณะวิศวกรรมศาสตร์ และผู้บริหาร ม.สงขลานครินทร์ ทุกท่านที่เห็นความสำคัญของกิจกรรมนี้ และสนับสนุนมาโดยตลอด
รางวัลนี้ผมไม่ได้ได้มาโดยการทำงานเพียงคนเดียว
คนที่เดินร่วมในทางที่ผมเดินล้วนเป็นบุคคลสำคัญที่ผลักดันให้มันเกิดขึ้น
ขอขอบคุณทุกท่าน มา ณ ที่นี้
ปล. แผนการรวม ก๊อตซิล่า ใกล้เป็นจริงมากขึ้นอีกขั้น
โปรดติดตามตอนต่อไป (เมื่อไหร่ไม่รู้)